تو رو از خاطرم برده                                     تب تلخ فراموشی 

دارم خو میکنم با این                                  فراموشی و خاموشی 

چرا چشم دلم کوره                                    عصای رفتنم سسته 

کدوم موج پریشونی                                    تو رو از ذهن من شسته 

خدایا فاصله ات تا من                                  خودت گفتی که کوتاهه 

از اینجا که من ایستادم                               چقدر تا آسمون راهه 

من از تکرار بیزارم                                        از این لبخند پژمرده 

از این احساس یأسی که                             تو رو از خاطرم برده 

به تاریکی گرفتارم                                       شبم گم کرده مهتابو 

بگیر از چشمای کورم                                   غذاب کهنه ی خوابو 

چرا گریه ام نمیگیره                                     مگه قلب من سنگه 

خدایا من کجا میرم                                      کجای جاده دلتنگه 

میخوام عاشق بشم اما                            تب دنیام نمیزاره 

سر راه بهشت من                                    درخت سیب میکاره 

جدیدنا مثل آدمهای bipolar! شدم! یه فاز سرخوشی و یه فاز نا امیدی!  

دیدن مستندی از پسری که با تمرکز و انرژی روی هوا می ایسته و حتی از پشت بام یه ساختمان به پشت بام ساختمان دیگری پرواز میکنه! مو رو رو تنم سیخ میکنه و یادم میندازه که همه ی ما در وجودمون قدرتی داریم که تقریبا هممون باورش نداریم قدرتی که شاید ابزار خلیفه ی خدا بودن روی زمین است! 

واقعا روزهای سختیه...امتحان خدا حتی از اون امتحان 31 صفحه ای وحشتناک امروز هم سختتره!!!! و نمی دونم چرا همیشه احساس میکنم که رد میشم! آره... همیشه رد میشم....