من از این همه دورویی تو خسته ام...! خیلی...خیلی... 

بدون بلانسبت و بدون استثنا! ما ایرانیها به شدت آدمهای دورویی هستیم...! 

من هم به جان تو ظرفیتم نامتناهی نیست...!

شاید باید رسید!...به اوج جنون...به اوج درموندگی... 

به اونجایی که حتی دست و دلت به دعا هم نمیره...به بهت...به هیچ...به خلاء!  

جایی خالی از صدا...خالی از هوا...

اونوقت شاید وعده های تو تحقق یافت! 

من اعتراف میکنم... 

به بی صبری... 

به کم آوردن... 

به کوچکی! 

من...برای هزارمین بار اعتراف می کنم!

من بی تو هیچم           تو باورم نکن 

خیسم ز گریه               تنها ترم نکن 

عاشق نبودم                تا با تو سر کنم 

آتش نبودم                    خاکسترم نکن 

اگه عاشقت نبودم        اگه بی تو زنده بودم 

تو بمون که بی تو غصه میخورم 

اگه دل به تو نبستم       اگه این منم که هستم 

ولی از هوای گریه ات پرم 

اگه شکوه دارم از تو      اگه بی قرارم از تو  

تو بمون که آشیانه ام تویی 

به هوایت ای ستاره        به تو میرسم دوباره 

اگه عاشقم بهانه ام تویی 

دل کنده بودم                از هم زبونیت 

پنهون نکردی                 از من نشونیت 

من پا کشیدم                از عهد بسته ام 

تو پا فشردی                بر مهربونیت 

اگه هم زبون نبودم        اگه مهربون نبودم 

چه کنم دل این دل شکسته رو 

اگه سرد و مرده بودم    اگه پر نمی گشودم 

به تو بسته ام این دو بال خسته رو 

اگه شکوه دارم از تو      اگه بی قرارم از تو  

تو بمون که آشیانه ام تویی 

به هوایت ای ستاره        به تو میرسم دوباره 

اگه عاشقم بهانه ام تویی 


ای خالق رحیم و علیم و حکیم و سمیع و بصیر! 

میشه درخواستی بکنم؟! 

با هزار شرمندگی...و با علم به اینکه ابدا لیاقتش رو ندارم...عصای موسی رو! 


جالبه! یعنی واقعا عجیبه که از هر کسی که یاد می کنم برام نظر می زاره! میخواستم بگم بارون تو کجایی خبری نیس ازت! یعنی از هیچ کدومتون...!  

راستش آره...کل زندگی معلقه یه جورایی...