داشتم به این فکر می کردم اونایی که چترو مانع بین خودشون و این قطره های زلال می کنن،
دارن از چه لذتی محروم می شن!
اگه بهار بارونو نداشت باز هم کسی اونو قشنگترین فصل سال می دونست؟!
اگر حرف مصطفی مستور راست باشد...اگر اندازه ی قدرت و بزرگی تو معیار سنجش
ایمان من باشه....بعضی وقتا می ترسم...از کمی ایمانم...اون موقع که داشتن یه
امتحان آشفته ام می کنه...اون موقع که سر کلاس برای اینکه ازم درس نپرسن هزار
تا نذر و نیاز می کنم و بازم می گم یعنی می شه نپرسه؟!! اون موقع که یه مشکل
کوچیک برام بزرگ می شه...اون موقع که ته دلم چیزی را ازت می خوام و بعد می گم
یعنی میشه بهم بدی؟! حتی اگه هیچ کس هیچ کس هم ندونه...تو میدونی...
تو کوچیکی من و ایمانمو می دونی....
این روزا انگار دارم بی هدف واسه خودم می چرخم...انگار همش منتظر یه اتفاقی ام...
حالا چی، نمی دونم...
نمی دونم منو یادتون هست یا نه. ولی بعد از مدتی دوباره به وبلاگتون سر زدم و ... باید بگم که مثل همیشه با مطالب قشنگتون رو به رو شدم. به خصوص این آخری.
چی بگم واللا ؟
امروز برا اولین بار یه کتابو تو وسط خیابون تموم کردم استخوان خوک و دست های جذامی مستور !
: بروس شوارتز.فکر نمی کنم اسمش آشنا باشه.ولی این اصلا مهم نیست.اون یکی از بهترین عروسک گردن های دنیاست.عروسک گردان ها معمولا وقت نمایش دست هاشون رو توی دستکش مخفی می کنند تا تماشاچی اون ها رو نبینه و حواسش به نمایش باشه.بیشتر اون ها از نخ و عصا و این جور چیزها استفاده می کنن،اما بروس شوارتز از این کارها نمی کنه.بروس دست هاشو به شما نشون میده برای اینکه نمایش هاش اون قدر محشره که بعد یکی دو ثانیه تماشاچی دست هاشو فراموش می کنه و محو بازی میشه.دست ها رو می بینه اما در واقع نمی بینه.در واقع ما فقط عروسک ها رو می بینیم.بس که عالی می رقصند.نکتهء خیلی مهم ماجرا اینه که عروسک ها اگه عقل و شعور داشتند و اگه می تونستند حرف بزنند،خیال می کردند نخی در کار نیست.
شاید هدف ما این باشه که بفهمیم اون دست ها هستن.
و یا شاید هدف ما این باشه که بفهمیم هدف ما اینه.