اوضاع خوبه وقتی من می خوام که خوب باشه! وقتی فکر می کنم که خوبه...
حتی تمام تفاوت ها...تمام تناقض هام با دیگران بی اهمیته وقتی فکر می کنم که روال طبیعی اینه...
سعی می کنم درک کنم...سعی می کنم تمام آدم های دوروبرم را اونطوری که هستن بپذیرم...شاید این کارو بیشتر از هر کس واسه آرامش خودم می کنم...
حتی وقتی دوستم میگه اردو نمیاد هیچ مقاومتی نشون نمی دوم...چه اهمیتی داره...اون دوست داره اونطوری زندگی کنه! لزومی نداره که نوع نگاهش با من یکی باشه که!
چقدر خودمو یه روزایی دوست داشتم...دارم دور می شم از اون خود دوست داشتنی! سرسختانه! سعی می کنم خاطراتمو مرور کنم تا دوباره خودم یاد بیاد!
سنتورم کوک نداره ولی انگیزه ای برای کوک کردنش ندارم...نمی دونم چرا! شاید واسه درسای سخت بدون تمرین مونده است!
دارم کتاب صد سال تنهایی رو می خوانم...گابریل لیاقت جایزه ی نوبل ادبی را داشت!
این روزا پر شدن از حس های مبهم که قضاوت در مورد خوب یا بد بودنشون نمیشه کرد...
یه زمانی همین طور موضوع واسه فیلمنامه و نمایشنامه نوشتن به ذهنم خطور می کرد...می ترسم این استعدادمو از دست داده باشم دیگه...!
چیزی به تابستون ۸۷ نمانده.....
سلام چقدر جالب منم چندی پیش حس می کردم خودمو گم کردم دیگه خودمو نمی شناختم همه چیز بودم جز خودم منم دقیقا رفتم سراغ دفتر چه خاطراتم.اما همیشه اونی که میخوای رو ننوشتی.باید ذهنت رو مرور کنی
ایام امتحانات هم میگذره، هر مرحله رو میگذرونیم به امید بعدی و مرحله بعد سخت تر از قبل... من هم چقدر دلم می خواهد تابستون بیاد. تابستونی که دردسرش از الان بیشتره!
این خصوصیاتی که تو این پست نوشتی نشون میده که باز می خواهی یک مرحله به جلو بری...
پذیرش زندگی و اطرافیان اون طوری که هستن واقعا هس زیبایی به انسان میده، تبریک میگم.
چی بگم والا ؟؟
امیدوارم همیشه اینقدر خوب بمونه.
تو هم به این تناقضا پی بردی ؟؟؟
ببین این سنتور بذار کنار،خیال همه هم راحت میشه-دو نقطه دی-
من شنیدم که کتاب صدسال تنهاییش صد سال طول میکشه تا تموم شه!
می تو.
چه حس بدیه وقتی آدم کلی کار داره یاد استعداداش می افته.