این فکرها رو که مثل کرم تو مغزم وول می خورن! رو نمی دونم چی جوری دور بریزم...
دلم می خواست این توانایی رو داشتم به یکی بگمشون...بعد اون بلند بلند بهم می خندید و می گفت آخه دیوونه این چه فکراییه که تو می کنی...بعد برام دلیل می آورد...انقدر که دیگه کم می آوردم...تسلیم می شدم و فکرا رو دیلیت می کردم و خلاص...!
دلم می خواست یکی برام یادآوری کنه بزرگیه خدا رو...قدرتشو...دلیل زندگی کردنو...نمی خوام کتاب بخوانم...می خوام یکی برام بگه...می خوام صداشو ضبط کنم تو ذهنم...می خوام دونه دونه کلمه هاشو ببلعم و هضم کنم...می خوام جزء پوست و گوشت و خونم بشه...!
همون طوری که دیشب یک نفر بدون اینکه خودش بدونه این کارو کرد...کمکم کرد پیروز بشم...کمکم کرد تا تو این کشتی هر روزه با خودم بالاخره خودمو به خاک بزنم! اما من هنوز هم به یک نفر احتیاج دارم...
می خوام عین بچه های لوس...واسه نمره های این ترمم بزنم زیر گریه!! بعضی وقتا احساس می کنم نمیتونم درس به این سختی رو بخوانم...( این یکی از اون فکراست!)