حس بچه ای را دارم که مامانش برای تربیت کردنش یه بچه ی خوبو بهش نشون می ده و می گه نگاه کن...ببین چه بچه ی خوبیه..! 

اون بچه هم چند دقیقه یا ساعت یا روز یادش می مونه که مامانش چه جور بچه ای رو دوست داشته و بهش نشون داده... ناراحت می شه...اصلا عصبانی میشه...بعد احساس حقارت و ناتوانی می کنه...و بعد هم همه چی یادش می ره... 

بهم نشون دادی...من آدمهایی رو دیدم که فکرای بزرگ داشتن و قلب های بزرگتر...من کسانی رو دیدم که کتاب از دستشون نمی افتاد...شعورشون ته نمی کشید...با کمترین اتفاق جا نمی زدن...کم نمی آوردن....با کوچکترین حرفی مسیرشونو عوض نمی کردن...یه آدم دیگه نمی شدن...عقایدشونو فراموش نمی کردن... 

منم عین همون بچه ام...نمی خوام باور کنم تربیتم کمتر است! 

منم لجبازم و ناتوان...نشونم دادی ولی من بیشتر از خودم بدم اومد...چیز دیگه ای تو من تغییر نکرد! 

احساس غرور می کنم...اصلا تمام سلولهام ذوق زده می شن! وقتی دختری را می بینم که تو اتوبوس داره روزنامه می خوانه!... 

 وقتی همسنم تمام رمان های مشهور دنیا رو خوانده...وقتی می تونه خوب تحلیلشون کنه... 

وقتی کسی را می بینم که تمام زندگیشو به این فکر کرده که چطور درست زندگی کنه...چطور آدم باشه... 

یا کسی که خوب از ارزش هاش دفاع می کنه...مخالفت می کنه...بحث می کنه... 

بعد تو دلم می خندم به تمام آدهایی که نسلمو متهم می کنن به اعتیاد...به بیسوادی و بی قیدی... 

به خودم افتخار می کنم که همسنشونم!...که می بینمشون و باهاشون زندگی می کنم...حتی اگه این قضیه ناراحتم کنه...حتی اگه تربیت کم خودمو بهم یادآوری کنه...