بعد از مدتها...حالا با دیدن یک فیلم احساس آرامش می کنم....نه! احساس سبکی...!

"وارد کلاس که میشه میگه هر کی هر جا دوست داره بشینه...اصلا دایره بشینین...و خودش یه صندلی چرخدار بزرگ را درست در مرکز دایره میذاره و میشینه...موقع حرف زدن روی صندلی میچرخه و به صورت تک تک شاگرداش نگاه میکنه...

-خب...چقدر وقت داریم؟!

همه به ساعت کلاس نگاه میکنن..میگه جواب سوالشو تو ساعت نمی تونن پیدا کنن...

-نه زیاد...هر وقت این سوالو ازتون پرسیدم بگین  نه زیاد..! شماها باید بدونین که انقدری فرصت ندارین و باید از همه دقیقه ها و ثانیه هاتون استفاده کنین..."

عاشق شیوه ی تدریسش شدم! چقدر دلم میخواست فقط برای یک جلسه سر کلاسش بشینم و به اندازه ی تمام سالهایی که از تاریخ فراری بودم عاشق تاریخ شم!

مستر دی ، به همه ی آدمها به خاطر انسان بودنشون احترام گذاشت...مهم نبود شاگردی لکنت زبون داره، اون مامور خواندن پیام معلم برای بچه ها بود! با بچه ها شبیه خودشون بود...براشون از قانون و وظیفه و تکلیف  و باید و نباید حرف نمیزد...اون فقط همون کاری رو می کرد که درست بود...و همین بهترین شیوه برای نصیحت کردن بچه ها بود...

اون برای ابد موند تو اون مدرسه...به قول یکی از معلم های همون مدرسه، اون تیکه ای از خودشو تو قلب همه ی اون آدمها جا گذاشت...برای همیشه از لحاظ فیزیکی رفت..روی تخت بیمارستان و به دلیلی مشابه دلایلی که یک جسم  باید بمیره...

صحنه ی آخر فیلم معلم دیگری دقیقا مثل اون کلاس رو به صورت دایره دراورده...میچرخه و به بچه ها نگاه میکنه و میگه...هر کی به نفر سمت چپ خودش نگاه کنه...ممکنه چشاش قهوه ای باشه..موهاش فرفری باشه و یا حتی بوی بدی بده! اما اینا مهم نیست...مهم اینه که شماها دارین به یک " معجزه" نگاه می کنین...!

روزایی که میخوام فکر کنم که آدم خوبی هستم یا نه...به این فکر میکنم که اگه بمیرم آدمهای اطرافم چی در موردم میگن و چی یادشون میاد...

تاثیر آدمها در محیط اطرافشون بسته به خوب بودن یا بد بودن متفاوته و حتی عمقش هم فرق می کنه...منظورم اینه که ممکنه کسی سالها یادش در خاطر همه بمونه و کسی هم...!