سال ۸۸ گذشت... 

مثل پوست انداختنی تدریجی و دردناک... 

که همون طوری که از کنده شدن تک تک سلولهای پوستی زجر می کشیدم با به وجود اومدن هر سلول تازه ای شاد می شدم!... 

مثل فیلم ترسناک و اعصاب خوردکنی که تنها دلیلت برای دنبال کردنش اینه که به جای خوبی ختم شه! 

نه...سال ۸۸ نگذشت...که گذشتنی نبود اساسا! جریان یافت تو ذهن و روز و روح و  لحظه های من... 

که ۱ سال نبود...۴ فصل نبود... که من ۱۰۰۰ سال زندگی کردم و ۱۰۰۰ تا فصلو دیدم... 

تولدم تو سال ۸۸ بیستم مهر نبود...که هر روزش که بلند شدم و خورشیدو دیدم تولد بود برام... 

---

 

من رو...ما رو...به خاطر هر چه که دیدی از ما و نباید میدیدی ببخش...!

---

 

امروز وقتی از بچه ها خداحافظی میکردم و آرزوی سال خوب می کردم واسشون نه صرفا یه تعارف و عادت که  از ته دل بود ...

---

 امروز به رنگ ارغوانو دیدم...عاشق لحظه ی دلباختن اون مرد به ارغوانم...به سوژه!