بعضی وقت ها....وقتی تو موقعیتی قرار میگیری که حرف زدنت رو تحریک میکنه...وقتی با آدم هایی هم صحبت میشی که پتانسیل شنونده بودنشون زیاده...وقتی اون لحظه حس و حال حرف زدن داره...اون وقت خیلی چیزهایی میگی که در شرایط عادی و درگیری های روزمره پس ذهنت نگه داشتی و خودت رو توجیه کردی برای نگفتنشون... 

اونوقت هاس که عجیب پشیمون میشی و به نظرت سکوت بهترین اتفاق این دنیا میاد... 

شاید مسخره باشه...ولی خیلی وقتها که با دلیل و به نظر خودم خیلی منطقی برای یک گوش خوب! دارم سخنرانی میکنم و حتی چهره طرف هم به نظر راضی میاد خودم بعدش پشیمون میشم از گفتن حرفهام و لجم از خودم در میاد که نتونستم جلو گفتنشون رو بگیرم...

---

 

از منفعل بودن در مقابل شرایط زندگی بیزارم...شاید واسه همینه که با بهاره حس بهتری دارم تا با زهره...چون بهاره هم سرکشی های مخصوص به خودش داره و همه چیز رو راحت نمی پذیره...امروز داشتم میگفتم طرح من تا آخرش اینجوری نمی مونه و زهره گفت که فقط شعار میدم...! گفتم خواهی دید....