«امید» ، مثل یک مجسمه ظریف شیشه ای میمونه...
ممکنه هزاران اتفاق برای نابود شدنش بیوفته و هر کدوم از این اتفاقها مثل ضربه ای کوچیک به این مجسمه شیشه ای باشه...
این ضربه ها میتونه مجسمه رو از ریخت و قیافه بندازه...ولی نابود نمیکنه...
اتفاقی که میوفته اینه که بعد از این ضربه ها باز هم وجود داره...ولی مثل قبل زیبا و خیره کننده نیست...فقط اون حس خوبی که میاره...اون خاطره ی خوبی که برات تداعی میکنه...لذت بخشه
سلام:
امیدوارم که امیدت همیشه به خدا باشه و همیشه پایدار و سربلند و پیروز باشی...
توکلت به خدا عزیزم...
خب خیلی وقتا هم ممکنه بیفته بشکنه :(